Zupełnie jak w górach/ Un petit air de montagne (Le Stangala)

Dziś pokażę Wam jedno z tego typu miejsc, o których zazwyczaj turyści nie mają pojęcia. Le Stangala znajduje się tuż obok Quimper, jednego z najbardziej turystycznych miast Bretanii. Dotrzeć tam trzeba samochodem, co może być pewnym utrudnieniem i potwierdza regułę, że najlepiej właśnie w ten sposób przemieszczać się po tej części Francji (i właściwie po całym kraju).

Aujourd’hui, je vais vous monter un de ces endroits où les touristes ne parviennent habituellement pas. Le Stangala se trouve tout à côté de Quimper, une des villes bretonnes les plus vistées. Il est vrai qu’on doit s’y rendre en voiture, mais je suppose qu’une bonne partie de visiteurs optent pour ce moyen de transport quand ils viennent en Bretagne: et c’est effectivement très pratique pour aller aux endroits difficilement accessibles d’une autre manière.

Stangala poznałam tego lata, zaskoczyło mnie- bo mimo wcześniejszych opisów nie tak sobie je wyobrażałam- i zauroczyło, bo poczułam się tu zupełnie jak w górach. Podczas poprzednich spacerów, które były dużo dłuższe, zeszliśmy bowiem wtedy stromym szlakiem do rzeki, nie miałam ze sobą aparatu. Tym razem nie udało nam się wygospodarować czasu na dłuższą wędrówkę, ale bardzo chciałam chociaż rzucić okiem na to miejsce w jesiennych barwach. I tutaj kolejna niespodzianka: jak widzicie, drzewa wcale nie przybrały jeszcze kolorowej szaty, niemniej jednak, roztaczające się przed nami krajobrazy były niczego sobie.

J’ai découvert le Stangala cet été et j’ai été très étonnée (car malgré les descriptions, je l’imaginais différemment) et émerveillée, car je me suis sentie comme en montagne. Lors de deux balades précédentes, je n’avais pas d’appareil photo sur moi et c’est un peu dommage, car à ce moment-là, on a pu aller beaucoup plus loin, en descendent vers la rivière. Cette fois-ci, je tenais à y aller ne serait-ce que pour un instant car j’imaginais déjà la beauté de ce paysage en version automnale. Mais non, encore une surprise! Les arbres n’avaient pas encore changé d’apparence. Malgré cela, je n’en étais pas du tout déçue.

Mam nadzieję zabrać Was przy innej okazji na kolejną wirtualną przechadzkę po tej okolicy. Jeśli chcielibyście rzucić okiem na dwa inne, bardzo intrygujące bretońskie lasy, zapraszam do Brocéliande, związanego z legendami o królu Arturze oraz Huelgoat, gdzie roślinność stanowi tło dla imponujących głazów.

J’espère que ce n’est pas le dernier billet consacré au Stagala sur le blog et que l’endroit vous a plu. Si vous aviez envie de voir d’autres très belles et intriguantes forêts bretonnes, rendez-vous à Brocéliande et à Huelgoat!