Francuski przepis na linię / Le ‘régime’ à la française

Jakiś czas temu, gdy pisałam o tym, z ilu dań składa się tradycyjny francuski obiad, jedna z czytelniczek zapytała, jakim cudem przy takiej ilości jedzenia Francuzi utrzymują szczupłą sylwetkę (chyba, że to stereotyp- zwątpiła) i jak na słodkim, lekkim śniadaniu można wytrzymać do obiadu. Zaczęłam jej odpisywać i stwierdziłam, że to obszerniejszy temat, więc nada się idealnie na post. Dziękuję więc Agnieszce za inspirację i zachęcam Was do zadawania pytań na temat Francji oraz tutejszej kultury, jeśli coś Was szczególnie interesuje lub nurtuje.

Il y a un moment, je vous parlais des repas polonais et français et une des lectrices m’a demandé comment les Français arrivaient de garder la ligne en manageant autant. Elle en est arrivée à douter si la bonne forme physique des habitants d’Héxagone n’était pas un stéréotype, du coup. J’ai commencé à répondre à son commentaire et puis je me suis dit que c’était un peu trop vaste comme sujet et que je pourrais le traiter à part dans un article. Si vous avez des questions par rapport à ce que j’écris, n’hésitez pas à me les poser, cela peut être ma source d’inspiration !

Mnie samą po pierwszych wizytach we Francji bardzo intrygował ten temat. Poznawałam mnóstwo ludzi, często jedliśmy razem posiłki i nie mogłam się nadziwić, jak to możliwe, by jeść śniadanie na słodko, późną kolację równie obfitą jak obiad (i często zakrapianą alkoholem), do tego codziennie dwa desery i przy tym być szczupłym. Nie wszystkie zwyczaje żywieniowe Francuzów są godne pochwały (zaznaczam też, że niektóre nawyki się obecnie zmieniają, ale ja opowiem Wam o tradycyjnym sposobie żywienia, który wciąż wiele osób stosuje) ale wydaje mi się, że kilka „sekretów” już poznałam, więc chętnie się nimi z Wami podzielę.

Moi même j’étais intriguée par cette question lors de mes premiers séjours en France. J’ai connu de nombreuses personnes et je me demandais, en partageant les repas avec elles, comment c’était possible de prendre le petit déjeuner sucré, deux repas copieux suivis d’un dessert et de rester mince. Avec le temps, je crois que j’ai compris cetaines bonnes habiudes (je vais parler de l'alimentation traditionelle) que j’ai décidé à transmettre à mes lecteurs polonais.

Jeśli chodzi o śniadanie, to zjedzone rano słodkości nie powinny wyrządzić krzywdy figurze, a obiad z kolei jest wcześnie – najczęściej między 12 a 13 – więc nie będziemy długo chodzić głodni. We Francji jedzenie ma swój rytm: godziny posiłków są stałe, bardzo regularne, co jest niewątpliwie korzystne. Przerwa obiadowa jest długa (czasem nawet aż za długa, jak na mój gust, bo skutecznie wybija z rytmu i bardzo wydłuża dzień pracy), więc można zjeść ze spokojem, nigdzie się nie spiesząc. W przypadku pracy blisko domu, wiele osób wraca na obiad do siebie. Wieczorem zaś długo siedzi się przy stole, bo posiłek jest też pretekstem do spotkania i dłuższej rozmowy: znów je się więc „na spokojnie”, co, jak wiadomo, jest ważne.

Je pense que le petit déjeuner sucré est vite brûlé, d’ailleurs, la lectrice en question se demandait comment on pouvait tenir jusqu’au repas de midi avec le repas matinal si léger et peu nourissant. J’avoue que moi aussi, en prenant le petit déjeuner très tôt, j’avais parfois du mal sur ce point, heureusement que le repas de midi arrivait vite ! Ce qui est sûr, c’est qu’en France on a le temps (et on en prend soin !) de se poser pour manger, de partager le repas tranquilement, ce qui manque souvent en Pologne, faute de temps à midi et d’habitude pour rester longtemps à table le soir. 

Jednak być może francuskim kluczem do sukcesu jest dyscyplina i… miłość do jedzenia. We Francji „tradycyjnie” nie je się nic między posiłkami – dzieci są tak uczone od małego- i raczej nie ma tu wyjątków. Nie zdziwmy się więc, jak ktoś „w gościach” nas podejmie wodą lub kawą i nie zaproponuje nic do jedzenia, jeśli będzie to poza wyznaczonymi porami posiłków. Pije się też dużo wody (w trakcie posiłku obowiązuje woda lub wino) i zadowala się małymi porcjami. Posiłek może być wielodaniowy, ale jeśli za każdym razem zjemy niewiele, będzie się to tak naprawdę równało porządnemu jednodaniowemu obiadowi. Desery często są podawane w małych porcjach, nie ma problemu z tym, żeby zatrzymać się na jednej lampce wina, a piwo sprzedawane jest już w butelkach 0,25l. Wszystko w myśl zasady, że ważna jest jakość, a nie ilość!

Peut-être que la clé du succès serait la discpline à la française et... l’amour pour la gastronomie. Comme discipline, j’entends le fait de ne pas grignoter entre les repas (difficilement réalisable en Pologne où les repas sont irréguliers st où c’est inconcevable de recevoir quelqu’un –peut importe l’heure- sans rien proposer à manger !)) et de savoir se limiter aux petites quantités. En Pologne, vous trouverez dificlement des bouteilles de bière qui contiennent moins de 500 cl et les desserts ne seront pas servis dans de minuscules verrines. J’ai l’impression qu’en France on préfère souvent la qualité à la quantité et avec une telle approche, on peut prendre un repas copieux, composé de plusieurs plats et cela peut pourtant équivaloir à un seul grand repas, sans entrée ni dessert. 

We Francji można zjeść zróżnicowane posiłki, bo ceni się tu poznawanie nowych smaków a o diecie… rzadko kto wspomina. Zamiast zawracać sobie głowę dietą, po solidnym obiedzie zje się po prostu mniej na kolację. „Stara szkoła” głosi też, by po prostu jeść wszystkiego po trochu i nie zapominać, że jedzenie to przyjemość. Co powiecie na takie podejście do odżywiania?

J’ai rarement entendu parter du régime en France, beaucoup plus de l’alimentation équilibrée. Quels sont vos impressions ? Avez-vous constaté à l’étranger des manières de s’alimenter qui vous ont surpris ?