Oko w oku z huraganem / Au cœur de la tempête Ulla

Postaram się opisać Wam to, co dwa dni temu było moim udziałem, choć tak naprawdę z góry stoję na przegranej pozycji. Chcę jednak spróbować, bo w moim przekonaniu powiedzenie "zdjęcia mówią same za siebie" tutaj się nie sprawdzi : już sam brak fonii odbiera połowę wrażeń. Przekonałam się na własnej skórze, jak bardzo oglądanie zdjęć rozgniewanego oceanu nie oddaje tego, co na wybrzeżu dzieje się naprawdę.

Mąż wracał wczoraj popołudniu statkiem z pracy w bardzo trudnych warunkach, na szczęście wtedy jeszcze nie zdawałam sobie w pełni sprawy, co to dokładnie oznacza. W przeciwnym razie nie zaznałabym pewnie ani minuty spokoju. Wracając, zadzwonił do mnie, już z lądu : "za pięć minut jestem w domu, szykuj się, musisz to zobaczyć". Nie trzeba było mi tego dwa razy powtarzać. Nie mam pojęcia, dlaczego, ale odkąd pamiętam, zawsze chciałam zobaczyć sztorm na morzu (dla jasności: byle nie ze statku!). Moje życzenie się spełniło, myślę, że z nawiązką.

Wychodzę z domu. Wieje tak, ze mam problem z otwarciem drzwi od samochodu. Po drodze czujemy, jak wiatr znosi auto na bok, pojawia się dreszczyk emocji.

..................................................................................................................................................................

Je vais essayer de vous décrire ce que j'ai vécu il y a deux jours, en sachant que c'est un pari perdu d'avance. Je tiens à le faire malgré tout, car les photos en elles-mêmes ne suffiront peut-être pas pour vous faire partager cette expérience. J'ai pu comprendre pourquoi même les meilleurs photos des tempêtes ne m'ont famais fait un effet si fort qu'en vrai: rien qu’avoir le son, cela change tout.

Mon mari revenait du travail sur les îles par bateau ce jour-ci. Son départ était avancé avec la tempête prévue, mais il y a quand même eu de grosses conditions en mer. Heureusement, c'était avant que je voie ce que ça voulait vraiment dire, dépassant largement ce que j'aurais pû imaginer. Autement, j'aurais sans doute été angoissée pendant tout son trajet. Un collègue d'Olivier lui a confié n'avoir jamais vu ça en dix ans de travail sur les îles. Après avoir réjoint le continent, il m'a appelée en disant: 'Tiens-toi prête, j'arrive dans quelques minutes et je t'ammène au Conquet, il faut absolument que tu voies ça!' Il ne fallait pas me le dire deux fois. J'ignore pourquoi, mais j'ai toujours rêvé de voir la mer déchaînée (mais, je précise : surtout pas depuis un bateau...) Là, j'aurai été servie !

Je sors de la maison. Ca souffle autant que j'ai du mal à ouvrir la portière de la voiture. Sur la route, on sent bien que le vent pousse la voiture, voilà une petite pincée d'adrenaline.

Le Conquet

Pierwszy przystanek : La Pointe Saint Matthieu

Dojeżdżamy do latarni i ruin opactwa, widzę w oddali imponujące fale. Kawałek dalej, jedziemy droga oddzieloną od oceanu pasem roślinności i, drobiazg, wysokim, stromym klifem. Tylko ten klif jakby zniknął. Zatkało mnie. Nie byłam w stanie sobie wyobrazić, że to może tak wyglądać. W normalnych warunkach, gdy jedziemy tą drogą, ocean jest gdzieś daleko w dole. Teraz mam wrażenie, ze jest na wysokości drogi. Otwieramy okno od strony kierowcy, robię kilka zdjęć. Nie jestem pewna, czy wyjście na zewnątrz to dobry pomysł, mam wrażenie, ze woda może w każdej chwili nas dosięgnąć, jest tak blisko. Jednak wychodzę, szybko pstrykam kilka zdjęć, wracam. Nie mogę oderwać oczu od tego, co dzieje się naprzeciw mnie, ale bezpieczniej czuję się w środku.

  

Première escale: La Pointe Saint Matthieu

On s'approchant du site, j'aperçois d'impressionantes vagues au loin. Mais c'est une fois le phare dépassé que je reste bouche-bée. On suit une route que je connais bien: à gauche, il y a de l'herbe et la mer se trouve en bas de falaises imposantes. Sauf que là, c'est comme si les falaises avaient disparu! Elles paraissent minuscules, tellement la mer est haute. J'ai l'impression qu'elle est au même niveau que la route, prête à nous emporter. Je ne suis pas convaincue si sortir prendre des photos est une bonne idée, mais je prends mon courage à deux mains et je sors. Je rentre vite. Je reste comme hypnotisée par le ballet de vagues, mais je préfère le regarder de l'intérieur...

Drugi przystanek: kilkaset metrów dalej, na drodze do Le Conquet

Otwierając drzwi auta, mam wrażenie, ze zaraz zmiecie mnie z powierzchni Ziemi. Uderza mnie huk wiatru i rozbijających się fal, jestem zupełnie otumaniona nadmiarem wrażeń. Wieje tak mocno, ze mam problem z wzięciem oddechu. Nie chcę podchodzić za blisko klifu, poświęcenie dla zdjęć przekraczałoby granice rozsądku. Próbuję zrobić kilka zdjęć, wiatr bardzo mi to utrudnia. Zwiewa mi czapkę z głowy, na szczęście nie w kierunku wody, więc udaje mi się ją dogonić.

Deuxième escale: quelques centaines de metrès plus loin, sur la route du Conquet

En ouvrant la portière, j'ai l'impression que le vent pourrait m'emporter. Je suis fouettée par le vacarme du vent et des vagues, abasourdie par ce mélange d'émotions et d'impressions physiques très fortes. J'ai du mal à respirer à cause du vent, qui, d'ailleurs, semble bien s'amuser avec moi en me volant le bonnet. Heureusement, il le pousse dans la direction contraire de celle de la mer, autrement, je ne lui aurais certainement pas courru après. Le vent continue à m'embêter: il rend les prises de vue difficiles.

Trzeci przystanek: kawałek dalej

Jesteśmy na najwyższym punkcie klifu (czego w ogóle nie czuć), skąd roztacza się  piekny i zarazem budzący grozę widok. Po wyjściu z auta ogłusza mnie nadchodząca fala wiatru i morskiej piany, rozdrobnionej na pyl. Aparat i ja dostajemy znienacka morski prysznic prosto po twarzy, tutaj ze względu na kierunek wiatru nie da się zrobić żadnego zdjęcia poza tym jednym wykonanym z samochodu.

Troisième escale: un peu plus loin sur la route

On s'arrête en haut de la falaise, mais, à vrai dire, je ne le réalise pas tellement. La vue m'inspire en même temps l'appréhension et l'admiration devant la force de la nature. Rien que depuis la voiture, on a l'impression que la mer va se jetter sur nous, ce que vous voyez sur la photo, la seule que j'ai réussi à prendre dans cet endroit, car en sortant j'ai récu les embruns en pleine figure et directement sur mon appareil, ce qui m'a incitée à faire demi-tour tout de suite.

Czwarty  przystanek:  Le Conquet

Wybieramy boczną drogę, bo na głównej zrobił się korek, gapiów takich jak my nie brakuje. Dochodzimy do portu, znów ogromne wrażenie robi na mnie wysoki poziom oceanu. Wiedziona ciekawością, zbliżam się do murka. Woda w dole, czyli znowu dziwnie blisko, gotuje się do wrzenia. Bucha para, wszystko się kotłuje. Nie widzę jednak rozbijających się fal, mam wrażenie, ze w tym momencie to dość bezpieczny punkt obserwacyjny. Robię zdjęcie i wtem, w ułamku sekundy, wyrasta nad głową ogromny, biały słup. Dostrzegam go katem oka i od razu pędzę, ile sił w nogach, na bok, bo wiem, ze nie ma z tym żartów. Woda dosięga mnie minimalnie, serce bije mocno, na ustach czuję słony posmak.

Quatrième escale: Le Conquet

Pour arriver en haut de la gare maritime, nous choisissant de nous garer un peu plus loin et nous avons raison: autrement, ça bouchonne bien! Nous ne sommes pas les seuls à venir admirer ce spectacle extraordinaire. Encore une fois, je suis vraiment impressionnée par la hauteur de la mer. Je m'approche et regarde en bas (ce jour-ci, ce n'est pas si bas que ça...) l'eau aui bout. Je ne vois que des tourbillons, de l'écume, mais pas de vagues qui éclaboussent. Je prends des photos, et là, en un quart de seconde, j'aperçois un jet blanc très haut. Je cours aussi vite que je peux pour m'éloigner, je réussis à ne me prendre que quelques gouttes, mais quelle émotion! Le coeur bat fort, je sens du sel sur les lèvres...

Przechodzę kawałek dalej, zatrzymuję się w miejscu z widokiem na port. Przed wiatrem osłania nas wysoki budynek, jesteśmy w bezpiecznej odległości od portu wraz z innymi licznymi świadkami tego niecodziennego zjawiska. O ile na początku bałam się o aparat, teraz wykonuje kolejne fotografie jak w transie. Mam tylko wrażenie, ze wszystkie będą rozmazane i wiele się na nich nie zobaczy - naprawdę nie wiem, jakim cudem się udały! Czasem ja sama nie widzę przed sobą nic: przed nami wszystko jest białe. Białe, rozbijające się o pomost bałwany i biała piana, niesiona dalej przez wiatr, przeistaczająca się w ogromną białą chmurę. Wiatr zapewnia nam słony prysznic, prawie tak, jakby padało, odruchowo przymyka się oczy. Czym prędzej je otwieram, by niczego nie przegapić z tego niezwykłego widowiska. Olivier dostrzega, tuż obok nas, jednego z kapitanów statku, który, jak cała reszta, robi zdjęcia telefonem.

Je vais un peu plus loin et je m'arrête en haut du port et gare maritime. Nous sommes abrités du vent, avec de nombreux autres 'paparazzis', par un grand bâtiment. Olivier aperçoit un des capitaines de la Penn Ar Bed juste à côté de nous, il prend des photos comme tout le monde. C'est un excellent point de vue, la distance est sécurisante, mais rien ne peut nous protéger des embruns. Si au départ j'avais un peu peur pour l'appareil, je me laisse aller maintenant, complètement hypnotisée par ce spectacle des éléments. J'ai juste peur que cela ne rende rien sur des images, que tout soit flou, car, par moments, moi-même je ne vois rien, que du blanc devant moi. Des éclaboussures de vagues, de l'écume, des embruns devenant de gros nuages qui nous cachent tout.. je me demande vraiment comment j'ai pu avoir des images nettes dans ces conditions. Un arrosage bien salée est assurée par le vent, ce qui me fait fermer les yeux de temps à autre. Je les rouvre vite, car je ne veux rien rater.

Na pewno długo nie zapomnę widoku tych miejsc, które dobrze znam, a które pokazały mi tego dnia swoje nowe oblicze, wykraczające poza ramy wyobraźni. Nie zapomnę ogłuszającego huku fal, tworzących się na moich oczach bałwanów, falującej tafli oceanu. Nigdy nie czułam takiej bliskości i potęgi żywiołu. Przyznaję, że mrozi to krew w żyłach, ale jednocześnie fascynuje.

Je suis certaine de ne pas oublier cette nouvelle facette des endroits que je connais bien. Je vais garder le souvenir du bruit des vagues, de la houle, de la surface toute agitée de la mer. Jusqu'à présent, je n'avais jamais vu ni senti une telle force et proximité des éléments en furie, cela m'a donc vraiment marquée. J'avoue que c'est terrifiant et fascinant tout à la fois...