Sobotnia wycieczka z niespodzianką/ Un samedi, une balade, une surprise

Odwiedziny teściowej w ten weekend były dobrą okazją do wycieczki po okolicy. Chcieliśmy pokazać jej chociaż kawałek północnej części Finistère, którą zna dużo słabiej niż południową. Sobotni ranek napędził nam co prawda stracha, bo lało jak z cebra, ale na szczęście słońce jeszcze nas ostatecznie nie opuściło. Wybraliśmy się na spacer w okolicach la Pointe de Corsen, gdzie naprawdę mocno wiało, ale widoki były zachwycające. Kolor wody był tego dnia głęboki i intensywny, czego niestety zdjęcia nie oddają w pełni.

Comme on a eu la visite de ma belle-mère ce week-end, on a décidé de faire une balade dans les alentours pour lui montrer quelques recoins du Nord-Finistère qu’elle connaît moins que le sud de département dont elle est originaire. On a eu un peu peur avec la grosse pluie samedi matin, mais on a vite été soulagés: le soleil ne nous a pas encore quittés! Grâce à lui, la couleur d’eau était très intense samedi, ce qui n’est malheureusement visible qu’en partie sur les photos. Je crois qu’on peut mieux y apercevoir que ça soufflait fort ce jour-là! Notre première destination était la Pointe de Corsen.

 

Uwielbiam skaliste klify, mogłam więc w tych okolicach nacieszyć oczy. Ze względu na siłę wiatru ledwo się słyszeliśmy, każdy zajął się więc podziwianiem krajobrazu.

En général, je trouve les falaises impressionnantes et très belles, j’étais donc ravie d’admirer le paysage. De toutes manières, on pouvait difficilement discuter car on s’entendait à peine! Le fait de regarder la beauté de la nature suffisait à notre bonheur.

  

Co wybieracie: ławkę z widokiem czy schody do nieba?

Qu’est-ce que vous préférez: le banc avec vue ou ce sentier qui semble nous amener au ciel?

Naszym kolejnym przystankiem był Porspaul, port należący do miejscowości Lampaul-Plouarzel. Urokliwy zakątek, jakich w Bretanii wiele, a jednak każdy jest inny.

L’escale suivante était le port de Porspaul à Lampaul-Plouarzel. En Bretagne, on tombe très souvent sur de petits ports pittoresques comme celui-ci: ils se ressemblent un peu, mais à chacun sa particularité et son charme.

Potem zupełnie przypadkiem trafiliśmy na tabliczkę informującą o znajdującym się w okolicy menhirze de Kerloas. Wiedzeni ciekawością, udaliśmy się tam i tak oto odkryliśmy najwyższy menhir we Francji! Pierwotnie mierzył aż 12 metrów, jednak jego szczyt ucierpiał po uderzeniu pioruna i odtąd wznosi się na wysokość 10 metrów, i tak niezwykle imponującą, w związku z czym długo służył w okolicy jako punkt orientacyjny.

A la fin de notre tour, on est tombés par hasard sur un panneau indiquant le menhir de Kerloas. Par curiosité, nous avons pris ce chemin et avons découvert le plus grand menhir de France! Il avait mesuré 12 mètres au depart, puis, après qu’une foudre s’est abattue sur son sommet, il en fait 10 actuellement ce qui reste très impressionnant! Vu les dimensions, il a longtemps servi de point de répère pour ceux qui cherchaient leur chemin.

Mam nadzieję, że wycieczka Wam się podobała ?

J’espère que vous avez apprécié la balade?