Z miasta na Dziki Zachód / Une citadine face à la nature

Le Minou

Wspomniałam Wam już ostatnio, że „koniec świata” to nie mój wymysł, ale nazwa jednego z departamentów Bretanii (każde francuskie województwo -région- podzielone jest na kilka mniejszych jednostek: departamentów). W dodatku mieszkamy tuż pod Brestem – bardziej wysuniętego na zachód dużego miasta znaleźć się nie dało!

Je vous ai déjà mentionné que l’appellation „le bout du monde” n’était pas mon invention, mais le nom d’un des départements bretons : Finistère. En plus, nous habitons à Brest, ce qui veut dire qu’on est vraiment très à l’ouest.

Le port d'Argenton

Jak więc wygląda ten koniec świata? Jest tu bardzo wietrznie, pogoda zmienia się szybko i często. Nad brzegiem oceanu raczej nie znajdziecie hoteli i leżaków w rzędach, raczej ogromne skały i fale rozbijające się o nie z głośnym hukiem oraz dziką roślinność. Uważam to za wyjątkowy przywilej: wybrzeża nieskażone betonową cywilizacją to coraz częściej rzadkość.

Vous vous demandez peut-être quels sont les paysages typiques de ce « bout du monde ». Evidemment, près de la côte, le temps change très vite (les vues, pareil) et on a l’habitude du vent. On peut y trouver des endroits sauvages où on se retrouve seuls face aux merveilles de la nature, comme la flore diversifiée ou les grosses vagues se fracassant sur les rochers avec beaucoup de bruit. Je conçois comme un privilège de pouvoir admirer la côte ainsi, dépourvue des charmes douteux de la civilisation, tout en béton.

Sainte Anne la Palud

Ile d'Ouessant

Od dziecka przyzwyczajona do życia w mieście, to właśnie tu zaczęłam prawdziwie doceniać kontakt z naturą i nieograniczoną przestrzenią. Wcześniej takie warunki uważałam za świetną wakacyjną odmianę, oddech od miasta. Teraz mieszkam niedaleko miasta, ale równocześnie dziesięć minut autem do wybrzeża. Chwile, które można spędzić z twarzą wystawioną ku wodzie, wiatrowi i chmurom, dają bezcenne poczucie wolności. Piękno w czystej postaci koi i jednocześnie dodaje sił.

C’est ici que moi, citadine dès l’enfance, j’ai commencé à apprécier véritablement le contact avec la nature et avec l’infini. Avant, je considérais les endroits de ce genre plutôt comme un agréable changement pour les vacances, mais je ne me voyais pas y vivre. Maintenant, je ne suis pas loin de la ville, mais en même temps près de la côte. Je savoure les instants où on peut fermer les yeux et respirer l’air marin, les cheveux en pagaille avec le vent. Cela me procure un inestimable sentiment de liberté.. La beauté pure apaise et constitue en même temps la source de la vitalité.

Concarneau

La Pointe de Pen-Hir (Presqu'île de Crozon)

Finistère warto poznać nie tylko ze względu na piękne widoki. Jest to też kolebka bretońskiej kultury, to właśnie tutaj znajdziecie niesamowite zabytki i wiele śladów przeszłości, zarówno w architekturze, języku, kultywowanych tradycjach i codziennych zwyczajach. Stopniowo będę Was w to wszystko wtajemniczać. ;)

Le Finistère est un endroit digne d’intérêt mais pas seulement pour ses paysages d’exception. C’est ici, dans ce berceau de la culture bretonne, où vous trouverez de beaux monuments et de nombreuses traces du passé, visibles dans l’architecture, le langage, les traditions et les coutumes quotidiennes. Je vais vous les dévoiler pas à pas.

Saint-Thégonnec

                                                                                         Saint-Pol-de-Léon

Jedną z moich ulubionych cech Bretanii jest jej różnorodność: bogactwem występujących tu krajobrazów można by spokojnie obdarować kilka państw. Finistère dzieli się na część północną: Nord-Finistère i południową: Sud-Finistère. Na południu klimat jest łagodniejszy, częściej zza chmur wynurza się słońce i jest też (w dużej mierze z tego powodu) więcej turystów. Północ Finistère jest surowa, dzika, tutaj zapuszczają się tylko najodważniejsi śmiałkowie, którym niestraszne burze, wichury i lodowata woda! ;) W naszym duecie tylko jedna osoba zalicza się do tej kategorii : mój mąż, Bretończyk z krwi i kości, który nie posiada w swojej garderobie kurtki zimowej i jest w stanie zażyć „morskiej” kąpieli w każdych warunkach, czuje się tu jak ryba w wodzie. A ja… przyzwyczajam się.

Une de mes qualités préférées de la Bretagne est sa diversité. En effet, la richesse de ses paysages pourrait suffire pour quelques pays. Même en Finistère, la partie sud n’est pas pareille que le nord. Dans le Sud-Finistère, le climat est plus doux et on a droit a un peu plus des rayons de soleil, ce qui va de pair avec plus de touristes. Le Nord-Finistère est plus sauvage et pour venir jusqu’ici, il faut être courageux face aux intemperies et à l’eau souvent glaciale.  Moi, j’essaie de m’y habituer, en admirant mon mari - Breton de souche- insensible au vent et au froid, avec sa chemise ouverte toute l’année, bien capable de prendre un bain de « mer » à tout moment.

Le Minou

Jak podoba Wam się taka wersja wybrzeża ?

Et vous, ça vous attire, la version finistérienne du littoral?

Kasia