Skrawki codzienności / Les morceaux du quotidien

Po ostatnich zdjęciach z La Côte Sauvage pytaliście, czy tak wygląda listopad w Bretanii – sama bardzo chciałabym, żeby tak było, ale zaklinanie rzeczywistości nie do końca działa. Staramy się więc korzystać z chwil, gdy pogoda dopisuje, a wtedy, gdy pada, sama chętnie odkurzam słoneczne wspomnienia.

Vous m’avez demandé après le dernier article sur La Côte Sauvage si au mois de novembre le temps en Bretagne était comme sur les photos. J’aimerais vraiment pouvoir répondre par l’affirmative, or, ce n’est pas vraiment le cas. Mais je ne me plains pas: j’essaie de profiter des moments où il fait beau et pour les moments où il pleut, j’ai une bonne réserve de souvenirs ensoleillés.

Plougonvelin

Plougonvelin, widok na La Pointe Saint-Matthieu / Plougonvelin, vue sur La Pointe Saint-Matthieu

Plougonvelin, widok na Les Tas de Pois / Plougonvelin, vue sur Les Tas de Pois

Plougonvelin, widok na La Pointe Saint-Matthieu / Plougonvelin, vue sur La Pointe Saint-Matthieu

Le Phare du Petit Minou

La Plage du Petit Minou

Te zdjęcia powstały w dość zabawnych okolicznościach- pewnie wyobrażacie sobie, że przygotowując notkę na bloga, godzinami z plecakiem przemierzam okoliczne szlaki. Czasem rzeczywiście tak jest, ale tym razem nie była to żadna kilkugodzinna wycieczka, tylko czysta proza życia: musieliśmy zatankować i pojechać na zakupy. Cóż, tą banalną wstawką pewnie odebrałam zdjęciom całą magię… Ale cieszę się, że właśnie przy załatwianiu codziennych spraw udaje nam się skręcić w boczną drogę, pojechać kilka kilometrów dalej, nacieszyć oczy (choćby dla samych odcieni błękitu na niebie było warto), nawdychać się jodu, odganiając co rusz smagane silnym wiatrem niesforne kosmyki włosów- ach, te uroki Bretanii!

Ces photos ont été prises dans des circonstances un peu drôles, car vous m’imaginez peut-être à chaque fois sur le sentier avec le sac à dos. Effectivement, parfois c’est le cas, mais cette fois-ci, ce n’était pas du tout une excursion, mais une situation quotidienne, ennuyante au possible. Nous devions aller mettre de l’essence et faire les courses. Désolée pour cette banalité qui vient sans doute d’enlever aux photos tout leur charme… Si je le dis, c’est parce que je suis vraiment ravie de pouvoir casser la routine juste en allant un peu plus loin, en prenant une petite route pour admirer la beauté qui est toujours à la portée de la main en Bretagne. Ce petit moment au goût d’iode méritait le détour ne serait-ce que pour les teintes du bleu sur le ciel. Je les admirais en luttant constamment contre les mèches rebelles jouant volontiers avec le vent: voilà les charmes de la Bretagne!